...اين نيز بگذرد

داشتم براي لپ تاپم مراسم غبار روبي و عطر افشاني برگزار مي‌كردم، چشمم خورد به يه نوشته، وقتي تا آخرش خوندم فهميدم كه يه روزي خودم نوشته بودمش
اما حالا فقط مي‌تونم يه جمله بگم: اين نيز بگذرد

ديگر حرفي نمانده

ديگر کلامي نيست

و ديگر پرده‌اي که تصوير بکنم

و ديگر شعري

و حتي حسي

ديگر وجودي نيست که بخواهد بسوزد

ديگر بارشي وجود ندارد

و ديگر سرودي

با قايقي شکسته دور مي‌شوم

و اينک به وسط دريايي رسيده‌ام که گرد است

و در اين دريا بي هم نفس

با قايقي شکسته رانده‌ام

ديگر دور شده‌ام

راه بازگشتي نمانده

به پايان رسيده‌ام

شايد کلامم زيبا نبود

شايد حضورم خاطره‌انگيز نبود

ولي مي‌خواستم يک عاشقانه بسرايم

ديگر دير شده است،

حتي براي بازگشت

باز هم شما هستيد و يک دنيا خاطره

گاهي هم از من ياد کنيد

ديگر حرفي نمانده ...

در عشق توام نصيحت و پند چه سود؟
زهراب چشيده‌ام، مرا قند چه سود؟
گويند مرا كه: بند بر پاش نهيد
ديوانه دل است، پام بر بند چه سود؟

كشته شمشير عشق، حال نگويد كه چون
تشنه ديدار دوست، راه نپرسد كه چند

درس

وقتي كسي چيزي رو عنوان نميكنه، لزوماً معنيش اين نيست كه اون چيز رو پذيرفته

شايد يكبار جايي اين رو نوشته يا گفته باشم،
چند روز پيش دوباره بهش فكر كردم،

مي‌داني! تفاوت ظريفي بين باران و برف هست؛
وقتي باران مي‌بارد،
همة صداها چند برابر مي‌شود؛
صداي عبور ماشين‌ها
صداي قدم‌هاي آدم‌ها
صداي درخت‌ها
و صداي پرنده‌هاي افتاده در حوض نقاشي!

...

وقتي برف مي‌بارد،
همة صداها مدفون مي‌شود؛
صداي عبور ماشين‌ها
صداي قدم‌هاي آدم‌ها
صداي درخت‌ها
و صداي پرنده‌ها

...

دقت كرده‌اي كه وقتي باران مي‌بارد، در و ديوار و زمين، صدا را بر مي‌گردانند،
اما وقتي برف مي‌بارد، و همه چيز را مي‌پوشاند،
همه چيز صدا را جذب مي‌كند و در خود فرو مي‌برد.
ديده‌اي كه روزهاي برفي چه آرامشي بر همه چيز و همه جا حكومت مي‌كند؟
ديده‌اي كه كوهِ پر از برف پژواك ندارد،
اما مي‌تواند صدا در خودش نگه دارد،
آنقدر كه تحمل صدا را ندارد،
كه اگر صدا زياد شد، سرازير مي‌شود و صدا را در زير خودش مدفون مي‌كند

...

مي‌داني چرا حضرت دوست اين همه اسباب براي صدا ساخته؟
چون همه مي‌روند
و «تنها صداست كه مي‌ماند»...

دلم براي فريده و صبا خيلي تنگ شده!

پايان نامه رو دفاع كنم، ميرم تهرون هر طوري شده با هر دوتاشون يه برنامه رديف مي‌كنم با همديگه سه تايي توي خيابون پياده راه بريم.

نه به ياد اون روزها، به خاطر به ياد ماندن همين روزها

همه مي‌پرسند،
چيست در زمزمه مبهم آب؟
چيست در همهمه دلكش برگ؟
چيست در بازي آن ابر سپيد،
زير اين آبي آرام بلند،
كه تو را
مي‌برد اين گونه به ژرفاي خيال؟

چيست در خلوت خاموش كبوترها؟
چيست در كوشش بي‌حاصل موج،
كه تو چندين ساعت،
مات و مبهوت به آن مي‌نگري؟

نه به آب،
نه به برگ،
نه به اين آبي آرام بلند،
من به اين جمله نمي‌انديشم.

من مناجات درختان را هنگام سحر،
رقص عطر گل يخ را با باد،
نفس پاك شقايق را
در سينة كوه،
نبض پاينده هستي را
در گندمزار،
همه را مي‌شنوم،
مي‌بينم،
من به اين جمله نمي‌انديشم،
به تو مي‌انديشم!
اي سراپا همه خوبي!
تك و تنها به تو مي‌انديشم!


جاي مهتاب، به تاريكي شبها تو بتاب!
من فداي تو!
به جاي همه گلها، تو بخند!

من همين يك نفس از جرعة جانم باقيست،
آخرين جرعة اين جام تهي را
تو بنوش!
آخرين جرعه اين جام تهي را
تو بنوش!


فريدون مشيري

Change: this is my new word!

دوباره تصميم گرفتم بنويسم.

البته از آخرين بار، تغيير كردم. خيلي.

فروغ

دوباره دي ماه شد و روزهاي تولد فروغ و شلوغي ظهيرالدوله.
كاش تهرون بودم و مي‌رفتم ظهيرالدوله

يادش به خير