با تو مي گويم از آغاز از پايان،از غم و شاديها؛
از بهاري که گذشت و دي شد،
از گلي که نشکفته پرپر شد؛
با تو اما بارها سخن از لحظه رفتن، شوق ماندن؛
سخن از بغض فروخوردة خود و آن دلِ تنگ که سر بر در زندان ابد ميکوبد،
من چه بسيار سخن ها گفتم!
با تو از هرچه که گفتم رنگ خاکستري اي بيش نبود؛ ميدانم...گله از تلخي ايام غم و محنت دوران، ثمني بيش نخواهد ارزيد...عادت ديرين است!؟
باز هم
با تو سخن خواهم گفت
از شب مهتابي، از گل ياس سپيد ايوان،
از بهاري که ز پي ميايد و شکوفا شدن غنچه اميد به دشت دلها؛
آري..با تو از آزادي، عشق و لبخند و اميد؛ با تو از هرچه بخواهي سخن خواهم گفت،
اين دلِ تنگ اگر بگذارد!..
No One
